Σμιλεύοντας τη γη, κατορθώσαμε σε λίγες μέρες να δημιουργήσουμε ένα νέο, αυτάρκες οικοσύστημα.
Τι κάναμε
Το πρώτο μας έργο σχεδιασμού περμακουλτούρας αποτέλεσε και μια αποκάλυψη, τόσο για εμάς όσο και για τους ιδιοκτήτες του χώρου. Όταν ο Μίμης αγόρασε περίπου 5 στρέμματα στα βόρεια της Οίτης, σε ένα σημείο που συνέλεγε το νερό όλων των υπερκείμενων λόφων (με αποτέλσμα να λασπώνει για μεγάλο μέρος του χρόνου), οι ντόπιοι τον θεώρησαν τρελό.
Κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε το αντίθετο πρόβλημα από αυτό που συνήθως συναντάμε στα Μεσογειακά κλίματα - δηλαδή, αντί της έλλειψης νερού, εδώ είχαμε ένα χωράφι που κινδύνευε από μεγάλες βροχοπτώσεις, στο μέσον μιας κοιλάδας, με πρόσφατα τα σημάδια κατολισθήσεων και με ρεκόρ βροχής τα 130 χιλιοστά βροχής σε μία μέρα στη διάρκεια της κακοκαιρίας "Ιανός". Έπρεπε λοιπόν να αντιμετωπίσουμε το νερό με σεβασμό, κόβοντας την ταχύτητά του, απλώνοντάς το, και συλλέγοντας το σε μια δεξαμενή που θα ποτίζει αργά το χωράφι.
Το έργο ολοκληρώθηκε σε περίπου μια εβδομάδα, χάρη σε ακριβείς εξ αποστάσεως μετρήσεις (μέσω ενός σωστού τοπογραφικού διαγράμματος με ισοϋψείς καμπύλες) και μετέπειτα επί τόπου σημαδέματα (με τη χρήση αλφαδολάστιχου και συντονισμού της ομάδας). Η γη κυριολεκτικά σμιλεύτηκε με μεγάλα μηχανήματα ώστε να δημιουργηθεί ένας δρόμος, ένα χαντάκι απορροής που θα προστάτευε τα μελλοντικά κτίσματα απ' το νερό, μια παγίδα ιλύος (μια τρύπα πριν τη λίμνη, όπου κατακάθονται όλα τα φερτά υλικά), ένα μεγάλο φράγμα κοιλάδας και ο συναφής του χωμάτινος τοίχος (στην ουσία μια λίμνη που ακολουθεί το σχήμα του τοπίου) καθώς και η τελική υπερχείλιση του φράγματος αυτού. Επιπλέον, ένα δεύτερο ισοϋψές χαντάκι στη χαμηλή μεριά του τοπίου συλλέγει τα τελευταία νερά της βροχής, προτού και αυτό με τη σειρά του υπερχειλίσει ασφαλώς εκτός του χωραφιού.
Το χωράφι του Μίμη, από εκεί που ήταν καταδικασμένο να νεροκρατεί και να διαβρώνεται διαρκώς, τώρα είναι γεμάτο με τα εκατοντάδες οπωροφόρα δέντρα και τους θάμνους του βρώσιμου δάσους του, του προσφέρει μερική αυτάρκεια σε πότισμα και πλήρη ασφάλεια για τις επόμενες δεκαετίες, χάρη στα χωματουργικά έργα που ολοκληρώθηκαν εντός του. Απόδειξη του τελευταίου ότι στην πλέον πρόσφατη κακοκαρία ονόματι "Ντάνιελ", το φράγμα και τα χαντάκια γέμισαν, άπλωσαν το νερό και τελικώς υπερχείλισαν, χωρίς κανένα δείγμα διάβρωσης, μετατρέποντας το ως τώρα πρόβλημα του τοπίου σε μέγιστο πλεονέκτημα.
