Τα πλιθιά αποτελούν την πλέον διαδεδομένη ιστορική μέθοδο κατασκευής στη λεκάνη της Μεσογείου, και ενδείκνυνται ιδιαιτέρως για θερμά κλίματα με πηλώδη εδάφη.
Τα πλιθιά (ωμόπλινθοι) κατασκευάζονται από αργιλώδες χώμα, κατά περίπτωση και με την προσθήκη αδρανών (άμμου), νερό, και ίνες φυτικής ή ζωικής προέλευσης για ενίσχυση της εφελκυστικής αντοχής (άχυρο, κατσικότριχα κ.λ.π.). Καλουπώνονται συνήθως σε φόρμες με παραλληλεπίπεδο σχήμα, και οι συνήθεις διαστάσεις τους είναι 30*15*12 cm για την κατασκευή μπατικών τοίχων πάχους 45 cm. Χτίζονται όπως και τα κοινά τούβλα (οπτόπλινθοι) χρησιμοποιώντας λάσπη για τη συγκόλλησή τους.
Πλεονεκτούν σε σχέση με το cob εξαιτίας της ευκολίας κατασκευής τους, του χαμηλότερου κόστος τους και της ελαστικότητας της κατασκευής. Το ιδανικό χώμα για πλιθιά περιέχει άργιλο (πηλό) σε ποσοστό 15% - 30% για συνοχή, ενώ το υπόλοιπο αποτελείται ως επί το πλείστον από άμμο. Μεγαλύτερο ποσοστό πηλού οδηγεί σε ρηγματώσεις λόγω συρρίκνωσης, και μικρότερο οδηγεί σε αστοχία λόγω ψαθυρότητας (εύθριπτα πλιθιά).
Τα πλιθιά σχηματίζονται είτε χύνοντας το μίγμα σε καλούπια μέχρι να στεγνώσει, είτε πρεσάροντάς τα με υδραυλικές πρέσες. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για πατώματα, χρωματισμένα με ένα λεπτό στρώμα πηλού και γυαλισμένα με φυσικό λάδι. Στο εξωτερικό του κτίσματος θεωρείται απαραίτητο το σοβάτισμα με κάποιο επίχρισμα με βάση τον ασβέστη, για προστασία από το νερό της βροχής και διατήρηση της διαπνοής του τοίχου.
Το μεγάλο πλεονέκτημα των πλιθιών, όπως και κάθε βαριάς κατασκευής, είναι η μεγάλη θερμική τους μάζα, που προσφέρει άνεση στους κατοίκους κατά τη θερμή περίοδο. Το μειονέκτημα είναι η έλλειψη θερμομόνωσης, που τα καθιστά ανεπαρκή στα πολύ κρυά κλίματα (εάν δεν συνδυαστούν με κάποιο θερμομονωτικό υλικό ή επίχρισμα).
