Η συλλογή του νερού σε ανοικτές δεξαμενές και στέρνες είναι μια αρχαία πρακτική για την αντιμετώπιση του προβλήματος της ξηρασίας, παρέχοντάς μας νερό τη δύσκολη περίοδο του καλοκαιριού.
Η βροχή στην Ελλάδα και στα περισσότερα μέρη του κόσμου είναι ανομοιογενές φαινόμενο, με μεγάλες ποσότητες βροχόπτωσης σε κάποιες περιόδους και ελάχιστη έως καθόλου βροχόπτωση σε άλλες. Είναι προς όφελος του οικοσυστήματός μας να συλλέγεται το βρόχινο αυτό νερό σε τεχνητές λίμνες (ή αλλιώς φυσικές πισίνες) οι οποίες αυξάνουν τη βιοποικιλότητα της περιοχής φιλοξενώντας υδρόφιλα φυτά και ζώα, δημιουργώντας ηπιότερο μικροκλίμα σε κάποια ακτίνα γύρω τους και προσφέροντάς μας δυνατότητες αναψυχής.
Προκειμένου να δημιουργήσουμε μια φυσική λίμνη ή πισίνα, πρέπει να εξασφαλίσουμε τα εξής:
- Η λίμνη δεν πρέπει να έχει απώλεια νερού προς το έδαφος. Συνήθως το πρόβλημα αυτό λύνεται με κατάλληλες στεγανωτικές μεμβράνες, αν και ορισμένα εδάφη (πολύ πηλώδη) πιθανώς να επαρκούν ως έχουν.
- Η λίμνη δεν πρέπει να έχει σημαντικές απώλειες νερού λόγω εξάτμισης. Για το λόγο αυτό προσπαθούμε να σκάβουμε όσο το δυνατόν βαθύτερε και στενότερες δεξαμενές, ώστε η επιφάνεια που βλέπει ο ήλιος να είναι μικρότερη. Μια ακόμη λύση είναι η σκίαση της λίμνης με περιμετρικά δέντρα και υδρόφιλα φυτά.
- Η λίμνη δεν πρέπει να δημιουργεί αναεροβικές συνθήκες.
Το πιο εύκολο σημείο για τη δημιουργία μιας τέτοιας πισίνας είναι εκεί όπου συλλέγονται ούτως ή άλλως τα νερά του τόπου, όπως είναι ένα φυσικό βαθούλωμα στο χαμηλό σημείο του χωραφιού, ίσως ακόμη και στο σημείο του υδροφόρου ορίζοντα ή εκεί όπου αναβλύζει κάποια πηγή. Το πιο σημαντικό, όμως, σημείο για τη δημιουργία μιας λίμνης είναι στην ψηλή μεριά του χωραφιού, καθώς από εκεί μπορούμε να ανακατευθύνουμε το νερό της όπου επιθυμούμε απλώς με τη λειτουργία της βαρύτητας.
